Bericht aan mijn vindikleukers
Even een klacht. Ik ben immers ook maar een mensch. Op een ander sociaal platform dan de amorfe blubberbak genaamd feesboek, vertrouwde ik een kennis toe die mij kwistig vindikleukt, vindikinteressantt, vindikgeweldigt en hearheart, dat ik mijn boekjes aan de straatstenen niet kwijtraak. Hoewel ik ze veelvuldig onder de aandacht breng, waar ik maar kan, hoe ik maar kan, en ondanks sloten vindikleuks, vindikinteressants en vindikgeweldigs, en ondanks een sliert zeer lovende recensies van mensen die weliswaar niet voor grote media werken, maar geen nitwits, kletsmajoors of 'kennissen' zijn.
Gewoon, vakmensen. Boekhandelaar Remco Houtepen bijvoorbeeld, die nu even boos op mij is omdat ik hem zojuist '020' heb genoemd, maar dat gaat vanzelf weer over. Of de veelzijdige schrijfster/recensente Marjet Maks. Of Dettie 'Leestafel' Hengeveld, die al vele jaren de veelgelezen boekensite leestafel.info beheert, en alles leest wat los en vast zit. Of Hanneke van de Water, die sinds kort een eigen uitgeverij heeft.
Het helpt niet. Geen moer. Ik heb de afgelopen twee maanden misschien drie boeken verkocht.
Toch zou ik het zomaar eens kunnen dat ik een stuk beter schrijf dan veel mensen die wel met succes publiceren. Zo. Die zin staat en haal ik niet weg. Ik schrijf ook al heel lang. Tientallen jaren. Voornamelijk als journalist (met een 'fijne pen', vraag maar na), maar ik ben ook actief als vertaler en ghostwriter, en schrijf sinds een jaar gedichten. Die zijn (nog) niet van een bijzonder hoog niveau, vind ik zelf, toch hebben enkele collega-schrijvers mij al aangeraden mijn gedichten te bundelen.
Mijn stijl is kraakhelder maar doorwrocht, ritmisch, vaak oorspronkelijk, geestig, aangenaam weemoedig en nooit banaal of modieus. Dat schrijf ik niet, dat zeggen de recensies. Lees maar. Bijvoorbeeld op Hebban, kortverhaal.info of leestafel.info. Wat waarschijnlijk niet helpt is mijn wat compromisloze en driftige karakter, het feit dat ik niet bij een traditionele uitgever verschijn, een Oude Witte Heteroseksuele Man ben, en schrijf over tijdloze onderwerpen als vriendschap, liefde en eenzaamheid. Ik zit niet 'op de huid van de tijd', maar je kunt mij evengoed nu als over twintig jaar lezen. Denk ik.
Enfin, wat antwoordde mijn kennis op dit alles: 'Ik zou willen dat ik je kon helpen, maar helaas: dat kan ik niet.'
Ik antwoordde: 'Er is een heel voor de hand liggende wijze waarop je mij kunt helpen.'
U raadt het al. Wat volgde was stilte. Einde conversatie.
Dus toen stuurde ik haar een privéboodschap. Ik vermeld haar naam niet, dus schend geen privacy. Ik schreef:
"Niet om het een of ander, maar bespaar mij voortaan verzuchtingen als 'ik zou willen dat ik je kon helpen...' als je mijn boekje niet wilt kopen. Dat laatste is je godsgloeiende goeie recht, maar het betekent ook dat je níet zou willen dat je mij kon helpen. Mijn boekje is niet duur, wat er in staat is geen shit, mijn stijl bevat zelfs sporen van Carmiggelt van wie je schijnt te houden, dus een groot offer kan het nooit zijn. Wil je dat offer niet brengen? Moet je nog zo veel lezen? Prima. Even goede vrienden. Maar kom dan niet aan met je 'ik zou willen dat ik je kon helpen', want dat is simpelweg niet erg oprecht en onoprechtheid frustreert me. Ook ik heb veel op mijn nachtkastje liggen en kom soms pas na een jaar of twee toe aan het lezen van boeken die ik heb gekocht, maar het weerhoudt me er niet van boeken te kopen van kennissen en collega's van wie ik weet dat ze geen rotzooi produceren, en die steun nodig hebben. Die steun geef ik ze van harte. Dat vind ik fijn om te doen en dat vinden zij fijn. Niet iedereen doet dit, dat is al te duidelijk, maar wees daar dan ook duidelijk in."
Het komt erop neer dat ik nu wel klaar ben met de vindikleukjes, de succeswensen en de steunbetuigingen als het om mijn boeken gaat. Die wil ik niet. Wat ik wil, is je geld. Een heel klein beetje van je geld. En je voordeel van de twijfel. Je belangstelling, als je een snippertje daarvan te vergeven hebt. Meer vraag ik niet. Maar ook niet minder. Vindikleuk mij als je mij ook koopt, en anders niet. Anders betekent je vindikleuk helemaal niets, niente, nada, nitsjewo, rien du tout.
Wil je aardig gevonden worden? Is dat waar het je om gaat? Ik vind je al aardig. Ik vind iedereen aardig. Heus. Aardig betekent meestal niet zo veel, dus dat is geen moeite. Ik vind je op voorhand aardig. Ik ben niet de makkelijkste, maar ook warempel niet de beroerdste. Einde bericht. Peace.
Hier kun je mijn boeken bestellen:
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?
en
bid=12649&language=en https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=13143
en ook
https://www.bol.com/nl/nl/s/?searchtext=carl+stellweg
